A ponieważ mój towarzysz był znakomitym filozofem przyrody i kosmologiem, podróż zeszła nam na dyskusji. Ksiądz Profesor wyjaśniał mi wszystkie niuanse teorii Wielkiego Wybuchu (od którego miały się zacząć dzieje Wszechświata) oraz tłumaczył, na czym polegają kosmiczne koincydencje (bez których nigdy nie powstałoby życie). Zastanawialiśmy się, czy te dane naukowe mogą stanowić podstawę dla argumentów za istnieniem Boga.

Im dłużej dyskutowaliśmy, wszystko stawało się coraz bardziej skomplikowane. Nic dziwnego. Nie sposób w kilka godzin prześledzić kilkanaście miliardów lat ewolucji Wszechświata oraz zrozumieć, czym jest wieczność Stwórcy. Nagle mój Rozmówca przerwał wywód, mówiąc: „A może byśmy odmówili Różaniec?”. Zaczęliśmy rozważać tajemnice radosne, przenosząc się myślami z granic ogromnego Kosmosu na Ziemię – małą planetę w Lokalnym Układzie Galaktyk. To tutaj wielkie sprawy Boga spotkały się z małymi sprawami ludzi – istot, które zajmują ledwo odrobinę czasoprzestrzeni. Dzięki wcieleniu te małe sprawy nabrały ogromnego sensu. Niespodziewana wiadomość, spotkanie z najbliższymi, narodziny dziecka, droga do świątyni, kłopoty z synem. To wszystko przeszli ci, którzy byli najbliżej Boga Człowieka. To wszystko przechodzimy i my, w codzienności odkrywając Jego bliskość. Nigdy nie zapomnę tej podróży i podwójnego świadectwa uczonego. Wiele słów, by wiedzieć troszkę więcej. Jedno krótkie wezwanie, by zrozumieć najważniejsze. Posłużę się metaforą Zbigniewa Herberta: z jednej strony „świetliste kręgi chóry i stopnie abstrakcji”, z drugiej strony połączenie „ziarna absolutu z ziarnem gliny”. Szukamy Boga w pierwszym, a On przychodzi w tym drugim.