Podglądałem Pana Boga

Po ślubie zamieszkali z mamą Iwonki, którą Robert bardzo lubił. Była mu szczególnie bliska też dlatego, że – jak on – wychowała się w domu dziecka.

– Patrzyłem codziennie na moją teściową i moją żonę, jak rano i wieczór klękają do modlitwy. Co niedziela – czy deszcz, czy mróz – moje kobiety szły do kościoła. Ja stawałem przy oknie i patrzyłem na nie, ale nie szedłem. Zadawałem mojej żonie masę pytań o Boga, o to, jak się modlić, o wiarę. Ona cierpliwie mi odpowiadała – mówi Robert.

– Nie na wszystkie pytania znałam odpowiedź, podsuwałam więc różne książki. Nie nalegałam na nic, ufałam, że Pan Bóg ma jakiś plan. I nie pomyliłam się – dodaje Iwonka.

Którejś niedzieli, jak zwykle, panie poszły do kościoła, a Robert wyglądał przez okno.

 – Coś nagle we mnie się zmieniło. Zapragnąłem pójść za nimi. Szybko się ubrałem i poszedłem w odpowiedniej odległości, żeby mnie nie zobaczyły. Byłem w kościele pierwszy raz od wielu lat. To, co się działo na Mszy, było dla mnie jak magia. Ludzie wstawali, siadali, mówili coś, a ja nie wiedziałem, jak się zachować. Jednocześnie było mi tam zwyczajnie dobrze. Od tamtej pory zaczęły się moje intensywne poszukiwania Pana Boga, dużo czytałem, rozmawiałem z żoną i księżmi, w końcu przygotowałem się do pierwszej prawdziwej spowiedzi w moim życiu. Wiedziałem, że chcę być blisko Pana Boga. Uczepiłem się Go jak deski ratunkowej. Bałem się, że bez Niego zginę w życiu, że nie uda się nasze małżeństwo, że zejdę na jakieś manowce. Nigdy się nie zawiodłem – mówi Robert.


Jako młode małżeństwo dosyć szybko dostali mieszkanie, co w tamtych czasach było ewenementem.

 – Na coś się przydało, że byłem wychowankiem domu dziecka. Tacy ludzie mieli pierwszeństwo w kolejce do mieszkania. Wprowadziliśmy się na nowe osiedle, gdzie okazało się, że po sąsiedzku mieszka jeszcze kilku moich kolegów z „bidula”. Miałem dobrą pracę w kopalni i zarabiałem duże pieniądze, jak na tamte czasy. Mogliśmy sobie pozwolić niemal na wszystko. Brakowało nam tylko dzieci. Długo się leczyliśmy, wydaliśmy masę pieniędzy i nikt nie potrafił nam powiedzieć, w czym jest problem. Wtedy Iwonka zaproponowała, żebyśmy adoptowali dziecko. Po moich własnych doświadczeniach nie szukałem jakiejś formalnej drogi. Poszedłem wprost do mojej wychowawczyni i powiedziałem szczerze, że mamy wszystko, tylko dziecka nie, i bardzo jakieś chcemy. Pani znała mnie dobrze i powiedziała, żebyśmy przyszli z żoną i wzięli na święta kogoś i zobaczyli, jak nam razem będzie. Wiedziałem z dzieciństwa, jak to się odbywa. Zabraliśmy na święta 4-letnią Ewelinę. Jacy byliśmy szczęśliwi! Kiedy trzeba było oddać dziewczynkę, szliśmy w trójkę ulicą i płakaliśmy jak bobry. Jak zobaczyła nas pani w placówce, zapytała wprost, czy chcemy tę dziewczynkę. Odpowiedzieliśmy, że tak. Ewelina trzymała się mnie kurczowo i nie chciała puścić. Skierowano nas od razu do psychologa. Chwilę z nami porozmawiał i powiedział: „Zabierajcie dziecko do domu”. Tym razem płakaliśmy ze szczęścia. Jednak nie wszystko było takie proste. Ośrodek adopcyjny był oburzony. Musieliśmy przejść całą procedurę jak każdy, do tego okazało się, że stan prawny Eweliny nie jest do końca uregulowany. Wszystko zawierzaliśmy Bogu. Baliśmy się bardzo, ale ufaliśmy – mówią małżonkowie.

Kilka miesięcy później zadzwonił telefon.

 – Pani z ośrodka dzwoniła z pytaniem, czy nie chcemy brata Ewelinki, który się niedawno urodził, a którego mama zostawiła w szpitalu. Chcieliśmy. Na drugi dzień jechaliśmy maluchem do Kraśnika, do domu małego dziecka, by przywieźć Marcinka. Jak Pan Bóg daje, to daje w obfitości – mówią Iwonka i Robert.