Ks. Rafał Pastwa: Ukazuje się właśnie na polskim rynku Pańska niezwykła, bo globalna książka, zatytułowana: „Medialne fenomeny i paradoksy”. Jest polecana przez wybitne umysły. Skąd pomysł na taką treść i format publikacji oraz jej zawartość?

Prof. Jacek Dąbała: Zainteresowania naukowe są oczywiste – dotrzeć do specjalistów. Podobnie w dziennikarstwie. Chodzi o to, by przez język nauki, zajmującej się mediami i komunikowaniem, dotrzeć do jak największej liczby ludzi. Media są niesamowicie niebezpieczne, moglibyśmy nawet powiedzieć, że śmiertelnie niebezpieczne. Należy je zatem rozumieć, nie sprowadzając wyłącznie do nauki o mediach bądź nauki praktyki medialnej. Chciałem napisać książkę o istocie komunikowania, w pewnym sensie o zdolnościach ludzkiej percepcji. Rzecz składa się z dwustu esejów, a żaden z nich nie przekracza dwóch tysięcy znaków, są krótkie i możliwie dynamiczne.

Czy jest to zetknięcie współczesnego człowieka z perspektywą świata, jaki proponują mu media?

Chciałem skonfrontować człowieka z pewną diagnozą. A mianowicie z tym, żeby nie był obojętny i żeby myślał, naprawdę myślał, zaczynając – jak wyraził to Leszek Kołakowski – od samokwestionowania, od swojej pewności.