Odwiedzający kościół, mogą zejść do krypt. W południowej została pochowana Zofia księżna Lubomirska. Była córką ostatniej żyjącej przedstawicielki rodu Tęczyńskich - Izabeli z Tęczyńskich Opalińskiej. W końskowolskich kryptach zobaczyć można także jedyny w Polsce pomnik zwany vanitas, który zdobi nagrobek Izabeli i Łukasza Opalińskich. Vanitas to rzeźba przedstawiająca… ciało zmarłego w stanie rozkładu.

- Wielki Post sprzyja różnym refleksjom i zachęca do nawracania. W środę popielcową słyszymy, że prochem jesteś i w proch się obrócisz. U nas ta prawda nie daje o sobie zapomnieć przez cały rok każdemu, kto schodzi do krypt - zaznacza ks. Konrad.

Rozwój Końskowoli przerwała konfiskata dóbr po upadku powstania listopadowego, a następnie - w 1870 roku - pozbawienie  praw miejskich.

- To prawda, że czasy świetności nasza miejscowość ma za sobą, ale i dziś dobrze się tutaj ludziom żyje. Bliskość Puław i Lublina pozwalają nam korzystać ze wszystkich dobrodziejstw dużego miasta, a nasza mała miejscowość niesie ze sobą spokojne życie. Niemal wszyscy znamy się choćby z widzenia, czujemy się bezpieczni i możemy na siebie liczyć. To zalety, których nie da się przecenić - podkreślają mieszkańcy.

Dzisiaj Końskowola znana jest przede wszystkim ze szkółkarstwa. To tradycja, która sięga 200 lat wstecz. Historia szkółkarstwa i produkcji ogrodniczej w gminie Końskowola zaczęła się w początkach XIX wieku. Wtedy to Izabela Czartoryska w Pożogu, należącym do tzw. „klucza końskowolskiego” założyła mający dla jej współczesnych stanowić pewien wzorzec. Swoje przemyślenia na temat ogrodnictwa i zachętę do naśladowania księżna zapisała w dziele „Myśli różne o sposobie zakładania ogrodów przez I.C.”. Księżna zapewnia, że wystarczy dołożyć starania, by szybko doczekać się efektów pięknego ogrodu i każdy może to uczynić. Widać mieszkańcy posłuchali rad księżnej, gdyż w niedługim czasie Końskowola zasłynęła ze szkółkarstwa i tak pozostaje do dnia dzisiejszego.