W 2015 roku papież Franciszek skierował do świata encyklikę, która została określona jako rewolucyjna i „zielona” przez media oraz środowiska nieznające nauczania Kościoła w kwestii ochrony środowiska, a także osiągnięć tzw. bioetyków środowiskowych, wśród których pionierem był Van Rensselaer Potter. Nauczanie środowiskowe, często określane mianem ekologicznego, było obecne u poprzednich papieży, zwłaszcza u Pawła VI, Jana Pawła II i Benedykta XVI. Przełomowa encyklika Laudato si’ (W trosce o wspólny dom) papieża z Argentyny nie jest pierwszym ani jedynym poważnym głosem papieży w kwestiach ekologicznych, rozumianych jako ochrona środowiska. Gdy światło dzienne ujrzał raport Sithu U Thanta z 1969 r., zatytułowany „The Problems of Human Environment”, społeczność międzynarodowa podjęła konkretne działania w dziedzinie ochrony klimatu i przyrody. Za tymi inspiracjami podążali również papieże, czyniąc jednocześnie nauczanie ekologiczne wezwaniem do szacunku wobec każdego człowieka oraz świata stworzonego w oparciu o podstawowe powołanie ze strony Stwórcy.