Wiara w Opatrzność polega na przekonaniu, że wszystko, co nas spotyka, jest zaplanowane przez Boga i prowadzi do naszego dobra. Nie musimy znać w szczegółach tego planu. Nie musimy też wiedzieć, dlaczego nas spotyka coś złego i jakiemu obecnemu lub przyszłemu dobru ono służy.

Wystarczy, że mamy świadomość, iż Bóg wszystkim kieruje i trzyma nas swoją ręką. Dlaczego nie wszystko muszę „wiedzieć i rozumieć”? Odpowiedź Prymasa Tysiąclecia brzmi: dlatego, że inaczej nie byłoby „miejsca na ufność”. Tam bowiem, gdzie wszystko opiera się wyłącznie na moim rozumie i sile mej woli, nie mogę odczuć, że to Bóg mnie prowadzi. Jeśli rzeczywiście jesteśmy dziećmi Bożymi, nasza relacja z Bogiem musi przypominać relację małego dziecka z jego mamą lub tatą. Dziecko nie wie, dokąd prowadzą go rodzice, ale im ufa. A zaufanie tworzy najsilniejszą i najpiękniejszą więź między osobami. Choć prymas przyznawał, że tak wiele nie wie, jedno wiedział o swych więziennych strażnikach: „Wszyscy nasi przeciwnicy, pomimo swej woli, współdziałają z nami, przyczyniając się do dzieła wyzwolenia w nas Bożych sił. Może i nie przypuszczają, jak wielką przysługę okazują człowiekowi, który umie korzystać z łaski Bożej”. Warto w ten sposób pomyśleć o naszych wrogach.•