Lublin, jakiego już dawno nie ma, powrócił na wystawie fotografii Ireny Jarosińskiej, którą można oglądać w Zaułku Hartwigów na Starym Mieście. Czarno-białe fotografie pokazują miasto 10 lat po zakończeniu II wojny światowej.
Fotografie pokazują dobrze uchwycony proces odbudowy miasta i prac konserwatorskich prowadzonych w latach 1950–1962. Główne nasilenie prac remontowych przypadło na kilka miesięcy przed lipcem 1954 roku. W związku ze zbliżającym się jubileuszem dziesięciolecia PRL, jednym z pierwszych podjętych działań było zlikwidowanie więzienia na Zamku Lubelskim oraz rozpoczęcie prac renowacyjnych i konserwatorskich na terenie Starego Miasta. Podczas prac prowadzonych w 1954 roku w Lublinie powstało też nowe założenie urbanistyczne – plac Zebrań Ludowych (dziś plac Zamkowy), który został wybudowany w miejscu wyburzonej przez nazistów dzielnicy żydowskiej.
Na lubelskich fotografiach Jarosińskiej można zobaczyć także Centralną Wystawę Rolniczą zorganizowaną na terenach wokół wzgórza zamkowego, w ramach której – przez trzy miesiące, począwszy od 21 lipca, oglądający mogli zapoznać się z dorobkiem i skalą rozwoju polskiej gospodarki rolnej w latach 1944–1954.
Ogromna spuścizna fotograficzna Ireny Jarosińskiej, licząca ponad 60 tysięcy obiektów, po latach zapomnienia trafiła do Archiwum Fotografii Ośrodka KARTA. W latach 2013–2016, dzięki dotacjom Ministerstwa Nauki i Szkolnictwa Wyższego, w Archiwum Fotografii Ośrodka KARTA zdigitalizowano, opracowano merytorycznie i zabezpieczono całą kolekcję fotografii oraz udostępniono ją w internecie.
Irena Jarosińska urodziła się w 1924 roku we wsi Szybene na Huculszczyźnie, a zmarła w 1996 roku w Warszawie. Od 1949 roku pracowała w Referacie Fotografiki Ministerstwa Kultury i Sztuki, a rok później została członkinią Związku Polskich Artystów Fotografików. Od lat 50. fotografowała dla prasy, m.in. dla tygodnika „Świat”, a od 1957 roku dla miesięcznika „Polska”. Przyjaźniła się ze środowiskiem artystycznej neoawangardy, m.in. z kręgu Galerii Krzywe Koło, w której miała swoje wystawy indywidualne. Od połowy lat 70. prowadziła otwarty dom-pracownię, który skupiał młodych fotografów i ich mistrzów, a także był miejscem organizowania wystaw, happeningów i spektakli.