Ekspozycja jest opowieścią o narodzinach nowoczesnej literatury w Lublinie. W jej ramach można zobaczyć niepokazywane do tej pory materiały związane z działalnością grupy awangardowej Reflektor oraz czasopisma o tej samej nazwie.

- Przedstawimy rękopisy młodego Józefa Czechowicza oraz innych poetów lubelskich - Konrada Bielskiego, Wacława Gralewskiego oraz Stanisława Grędzińskiego - mówi dr hab. Aleksander Wójtowicz, kierownik Muzeum.

Pierwszy numer „Reflektora” ukazał się 15 czerwca 1923 roku. Pismo zostało powołane do życia przez krąg twórców związanych wcześniej z czasopismem „Lucifer” (1921–1922), które przeszło do historii przede wszystkim za sprawą skandalu obyczajowego, jaki wybuchł z racji prowokacyjnego tytułu wyraźnie nawiązującego do wzorców symbolistycznych oraz tradycji młodopolskich.

- Zmiana nazwy była symptomatyczna, ponieważ sugerowała, że pisarze lubelscy nadal zamierzali oświetlać drogę, lecz chcieli to robić pod innym niż dotychczas patronatem, miejsce postaci z symbolistycznego imaginarium zajął materialny atrybut cywilizacji technicznej. Z dzisiejszej perspektywy o wiele ważniejszy wydaje się jednak fakt, że to właśnie wówczas zawiązało się w Lublinie środowisko literackie, w którym dominowali młodzi twórcy - podkreślają organizatorzy wystawy.

Wystawa w setną rocznicę powstania pisma, przedstawia propagowany na łamach „Reflektora” model Nowej Sztuki. Łączył on różnorakie nurty estetyczne kształtujące oblicze rodzimej i europejskiej literatury lat 20. minionego stulecia. Wciąż żywotne hasła wczesnomodernistyczne przenikały się z ideami awangardowymi, postulaty konstruktywistyczne z reminiscencjami ekspresjonistycznymi, wpływy poezji francuskiej zaś - z inspiracjami poezją wschodnioeuropejską. Za ich sprawą w „Reflektorze” zaczynał się wytwarzać charakterystyczny dla awangard środkowoeuropejskich model awangardyzmu.