Kazimierz Dolny oczami Jarosława Modzelewskiego

Zobaczymy prace, których głównym bohaterem stał się Kazimierz Dolny. Większość z nich będzie prezentowana po raz pierwszy.

– „Jarosław Modzelewski – przestrzeń doświadczana” to wystawa szczególna. Artysta podjął dialog z miejscem i jego tradycją. Tym miejscem jest Kazimierz Dolny, który na mapie Polski posiada wyjątkowy charakter. Naznaczony obecnością artystów stał się miastem sztuki, nie zatracając jednak małomiasteczkowego charakteru. Jarosław Modzelewski znakomicie odczytał jego wielowymiarowość – mówi dr Dorota Seweryn-Puchalska, kuratorka wystawy.

Na wystawie zobaczymy obrazy, które powstały w ostatnich latach i które nie były prezentowane publicznie tj. „Malarze w Kazimierzu (Kazimierz w malarzach)” (2024), „Malarz w chaszczach” (2024), „Kazimierz Malewicz nad Wisłą” (2024), „Zachód słońca w Kazimierzu (Potworowski)” (2024), „Paleta, buty i patelnia” (2023), „Uliczka w sąsiedztwie” (2024), „Na podwórku” (2024), „Studium lampy” (2023), „Popsuta figurka” (2023).

– Jarosław Modzelewski to jeden z najwybitniejszych przedstawicieli malarstwa figuratywnego w Polsce. Wypracował własny, rozpoznawalny na pierwszy rzut oka styl. Sam stał się również inspiracją dla kolejnych pokoleń twórców. Na wystawie w Kamienicy Celejowskiej zobaczymy Kazimierz Dolny z jego perspektywy. Zbudowana spójna narracja pozwala na odczytanie tego miejsca z wpisaną w nie wieloznacznością – podkreśla Izabela Andryszczyk, dyrektor Muzeum Nadwiślańskiego w Kazimierzu Dolnym.

****

Jarosław Modzelewski (ur. 1955) jest jednym z najbardziej cenionych artystów współczesnych. Współzałożyciel ugrupowania artystycznego Gruppa. W latach 1984-88 współwydawca pisma „Oj dobrze już”. W latach 90. prowadził, wspólnie z Markiem Sobczykiem, prywatną Szkołę Sztuki w Warszawie. Prace artysty znajdują się we wszystkich najważniejszych kolekcjach zarówno instytucjonalnych, jak i prywatnych. Twórczość artysty opiera się na uważnej obserwacji rzeczywistości i wrażliwości w jej odczytywaniu. Niezwykłej zdolności podniesienia zwyczajnych scen do roli znaku, wydobywania absurdów.