Jedenastu rektorów - pamięć trwa

Ten kościół rektoralny jest zarazem sanktuarium Matki Bożej Dobrej Rady. Jego lokalizacja przy deptaku na Krakowskim Przedmieściu sprawia, że odwiedza go wielu turystów, ale także wielu lublinian. Teraz zatrzymując się tutaj na modlitwę, można poznać historię tutejszego duszpasterstwa poprzez kapłanów, którzy tu pracowali.

Z inicjatywą powstania tablicy wystąpili wierni, którzy pamiętają niektórych księży rektorów posługujących w kościele w ścisłym centrum miasta.

– Chcieli, aby ci rektorzy, którzy żywo zapisali się w ich sercach, zostali także dla przyszłych pokoleń upamiętnieni wewnątrz kościoła – mówi ks. Andrzej Oleszko, rektor kościoła pw. Świętego Ducha.

Abp Stanisław Budzik poświęcił pamiątkową tablicę, która została umocowana wewnątrz świątyni, po prawej stronie tuż przy wejściu do kościoła. Na tablicy znajdują się imiona i nazwiska księży, którzy pełnili urząd rektora na przestrzeni lat 1873–2019. Listę otwiera ks. Jan Jaworski, który został mianowany pierwszym rektorem w 1873 roku, ostatni na tablicy został zapisany ks. Stanisław Sieczka (zm. 2019 r.).

– Wśród upamiętnionych jest bp. Edmund Ilcewicz (1967–1970). Najdłużej duszpasterzowało tutaj dwóch rektorów: ks. prof. Feliks Krokowski (1880–1910) i ks. prof. Włodzimierz Męcel (1910–1967). Zmarł, kiedy miał 90 lat, i wtedy także zakończył posługę w tym kościele. To absolutny rekordzista wśród kapłanów odpowiedzialnych za duszpasterstwo wiernych w naszym kościele – dodaje ks. Oleszko.

Kościół pw. Świętego Ducha początkowo był świątynią przyszpitalną. Następnie zarząd nad budynkiem sprawowali księża diecezjalni. Obecnie pełni on funkcję kościoła rektoralnego. Zanim pod koniec XIX wieku zaczęto ustanawiać księży rektorów, wcześniej, od początku XV wieku, kościół pełnił rolę przyszpitalnej kaplicy – wówczas dobytkiem i duszpasterstwem zarządzali prepozyci. W 1866 roku zniesiono prepozyturę i kościół przeszedł na rzecz skarbu państwa. Chwilowo był bez zarządu księdza. W końcu zaczął nim kierować stały wikariusz, czyli rektor kościoła. Pierwszym rektorem był ks. Jan Jaworski, profesor seminarium diecezjalnego.

– Kościół powstał wraz ze szpitalem w roku 1419, a pierwszym prepozytem był ks. Stanisław z Lublina. Prepozyt ajmował się nie tylko posługą duszpasterską, ale także sprawował pieczę nad szpitalem i różnymi dobrami, które należały do kościoła. Jego zakres obowiązków był o wiele większy niż rektora, który zajmuje się tylko posługą duszpasterską i dba o cały budynek w sensie materialnym – dodaje ks. Oleszko.

Najbardziej zaangażowanymi kapłanami w organizację duszpasterstwa i rozwoju duchowego wiernych na przestrzeni dekad jest ks. rektor Piotr Tarnowski, który tutaj przez wiele lat tworzył duszpasterstwo akademickie, a także założył wspólnotę Eklezjola. Wielu jej członków żyje jeszcze do dzisiaj. Po Mszy św. pod przewodnictwem abp. Budzika wiernym został przybliżony życiorys zmarłego rektora, który został zapamiętany jako nauczyciel i duszpasterz wskazujący drogę.

– Ks. Piotr gromadził tutaj codziennie o godzinie 21 na Apelu Jasnogórskim wielu studentów, a także księży. Wśród innych zaangażowanych w duszpasterstwo młodych należy wymienić ks. prał. Tadeusza Kądziołkę, ks. prał. Henryka Kapice, ks. Marcina Jankiewicza, a także ks. Wiesława Bielaszewskiego, który posługiwał wiele lat w Niemczech. Ci wszyscy księża przez dekady tworzyli w kościele rektoralnym duszpasterstwo akademickie – dodaje ks. Oleszko.

Projektantem tablicy pamiątkowej jest Zbigniew Kotyłło, który w kościele pw. Świętego Ducha w latach poprzednich namalował także obraz św. Jana Pawła II oraz obraz Chrystusa Miłosiernego.