Rocznica bobmardowania Lublina

8 września zaatakowano Łuków oraz Chełm, a 9 września Lublin oraz obiekty kolejowe na trasie Dęblin–Lublin–Chełm.

Rankiem 9 września 1939 roku niemieckie samoloty przystąpiły do ataku na nieprzygotowane do obrony miasto. Lublin był bezsilny w obliczu zmasowanego bombardowania. Głównym celem Luftwaffe stało się lubelskie Śródmieście: ulica Kościuszki, ulica Kapucyńska, Krakowskie Przedmieście z Hotelem Victoria i Hotelem Europa oraz ulica Narutowicza. Największe straty w tym dniu poniosło jednak Stare Miasto, gdzie niemieckie bomby zapalające i burzące obróciły w gruzy część Rynku, znaczną zabudowę ulic Bramowej i Jezuickiej, ulicy Olejnej i Szambelańskiej.

– Pamiętam to do dziś. Samoloty leciały nisko. Słychać je było z daleka. Nad fabryką zaczęły zrzucać bomby. Stałem na ganku naszego domu, z którego w dali widać było lotnisko. Słupy ognia i ziemi unosiły się w powietrzu. Ludzie wybiegali z hal fabrycznych na płytę lotniska. Wyglądali jak małe kropeczki, które szybko się poruszają. Patrzyłem na to z szeroko otwartymi oczyma. Kolejne bombardowanie było jeszcze gorsze. Kiedy zawyły syreny, mama zabrała całą naszą czwórkę rodzeństwa do piwnicy. Kucnęliśmy w kąciku, matka objęła nas ramionami i zaczęła odmawiać „Zdrowaś Maryjo”. Powtarzała nam, że Matka Boża nas ochroni. Tak się stało, choć w pewnym momencie zatrząsł się cały budynek, tak że w powietrzu zawirował pył. To 100 metrów dalej spadła bomba, niszcząc częściowo dom sąsiadów – wspomina pan Leszek Guz.

9 września 1939 roku w centrum miasta zginęli m.in. pracownicy Zarządu Miasta, w tym dzielny woźny Jan Gilas, a także wybitny lubelski poeta Józef Czechowicz. W 85. rocznicę bombardowania Lublina, zgodnie z wieloletnią tradycją, przedstawiciele władz miasta i województwa wraz z pracownikami instytucji związanych z pamięcią o Józefie Czechowiczu złożyli kwiaty i zapalili znicze w miejscach upamiętniających te tragiczne wydarzenia.