Teolog miłosierdzia - KUL upamiętnił ks. prof. Granata

Wystawę przygotowano w 100. rocznicę święceń kapłańskich ks. prof. Wincentego Granata. Nie powstałaby ona bez zaangażowania bliskiej współpracowniczki duchownego, dr Haliny Ireny Szumił. Przez ponad 20 lat była ona świadkiem tego, jak "doctor humanus" i teolog Miłosierdzia Bożego z miłością pochylał się nad drugim człowiekiem.

– Wszyscy, którzy spotkali księdza Granata w ciągu całego jego życia dostrzegali, że nie tylko uczył Ewangelii, ale przede wszystkim Ewangelią żył. Żył prawdą w miłości – zaświadczyła dr Halina Szumił.

Ks. prof. Granat poświęcił swoje życie służbie Kościołowi. Studia specjalistyczne odbył na Uniwersytecie Gregoriańskim w Rzymie, uzyskując doktoraty z filozofii i teologii. Jego działalność naukowa i dydaktyczna była związana z Katolickim Uniwersytetem Lubelskim. Był jedną z kluczowych postaci polskiej teologii XX w., do czego przyczyniły się jego badania w zakresie dogmatyki. W okresie pełnienia funkcji rektora KUL (1965–1970) zainicjował wiele działań, które przyczyniły się do rozwoju uczelni w wymiarze naukowym, duchowym i organizacyjnym. Jest autorem m.in. monumentalnej dziewięciotomowej „Dogmatyki Katolickiej" – sztandarowego dzieła polskiej teologii przedsoborowej.

Na otwarciu wystawy będącej swoistym spotkaniem z wielką postacią ks.Granata bliska współpracowniczka duchownego przywołała jego drogę do świętości.

– Ks. Granat zmarł w opinii świętości w 1979 r., a w czerwcu 1995 r. rozpoczął się jego proces beatyfikacyjny. Na etapie diecezjalnym zakończył się w 2018 r., a dokumenty procesowe zostały przekazane do Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych w Rzymie - mówi dr Szumił.

Stolica Apostolska w grudniu 2019 r. wydała dekret potwierdzający ważność procesu beatyfikacyjnego na etapie diecezjalnym.
– Do dzisiaj wielu profesorów korzysta z dorobku naukowego ks. Granata. Ale oprócz wymiaru naukowego i dydaktycznego, które są typowe dla Uniwersytetu, jest jeszcze wielkość ducha tego człowieka. Tę wielkość ducha potwierdza fakt, że nasz rektor otrzymał tytuł sługi Bożego i toczy się wobec niego proces beatyfikacyjny – podkreślił ks. prof. Mirosław Kalinowski, rektor KUL.

Ekspozycje tworzą publikacje ks. Granata, opracowania dotyczące jego życia oraz liczne fotografie dokumentujące zaangażowanie duchownego w sprawy Kościoła i Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego, a także ukazujące patriotyzm oraz poświęcenie dla nauki, którą uważał za drogę do Boga i realizację swojego kapłańskiego powołania.

– Jego powołanie kapłańskie wyrażało się we wszystkim, co robił – zarówno w pracy duszpasterskiej, jak i pracy akademickiej i naukowej oraz w kontaktach z ludźmi. Od najmłodszych lat wszystko, co robił, robił dla Boga i Kościoła – mówi kurator wystawy dr Joanna Nastalska-Wiśnicka, kierownik Oddziału Informacji Naukowej BU KUL.

W okresie okupacji ks. Granat zaangażował się w tajne nauczanie, był też wykładowcą w Seminarium Duchownym. Po II wojnie światowej został m.in. referentem ds. trzeźwości w Sekretariacie Związku "Caritas" w Sandomierzu (1947–1949). Pracę na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim rozpoczął 1 września 1952 r., początkowo jako zastępca profesora wykładający teologię dogmatyczną, następnie od grudnia 1956 jako docent, a od 15 września 1965 r. jako profesor nadzwyczajny. Wykładał teologię dogmatyczną, wiele publikował, pełnił też ważne funkcje administracyjne. Był kierownikiem Katedry Teologii Dogmatycznej, Teologii Fundamentalnej i Teologii Porównawczej, w latach 1956–1958 prodziekanem Wydziału Teologii.

W 1965 r. zdecydował się kandydować na stanowisko rektora swojej uczelni. W tajnym głosowaniu Senatu uczelni, 11 czerwca 1965 r., zdobył 10 na 11 możliwych głosów. Formalnie rozpoczął kierowanie uczelnią 15 sierpnia. Po raz kolejny został wybrany na stanowisko rektora 15 maja 1968 r. Nie dokończył jednak swojej drugiej kadencji. Złożył rezygnację 27 kwietnia 1970 r., motywując to osiągnięciem wieku emerytalnego i „brakiem zdrowia”. Jego decyzja miała wejść w życie z dniem 31 sierpnia tego samego roku. Senat, 15 maja 1970 r., w tajnym głosowaniu, większością 9:2 ją przyjął. Jego następcą został o. prof. Mieczysław Albert Krąpiec OP.