Mijają pola, wsie i miasta. Wychodzą do nich mieszkańcy okolicznych miejscowości, żeby zobaczyć, pomachać, nacieszyć się. Wyruszyli 3 sierpnia spod lubelskiej archikatedry. Przed nimi było wówczas 320 km, które mieli pokonać w 12 dni. Już teraz się zarzekają, że za rok pójdą znowu, bo pielgrzymowanie przybliża do Boga.

Odważna matka

Idzie do Częstochowy z dwójką małych dzieci. Cezary skończył 2 lata, Bianka natomiast ma zaledwie pięć miesięcy. Pomagają jej dwie znajome i mama – towarzyszki drogi. – Byłam już raz z Cezarym na pielgrzymce, gdy nie miał jeszcze roku. Jeśli jest pomoc, to szlak nie jest trudny nawet z dziećmi – mówi Marta Winnicka, studentka ostatniego roku stomatologii. – Słyszałam wielokrotnie, że jestem nieodpowiedzialną matką, zabierając maleńkie dzieci na pielgrzymkę, że je narażam. Nie przejmuję się tym, bo dzieci są dobrze zabezpieczone przed upałami i warunkami, jakie panują podczas pokonywania trasy. Jeżeli uznam, że coś jest nie tak, to natychmiast wracamy do domu – tłumaczy. Biankę pani Marta karmi jeszcze piersią. – Idziemy na końcu kolumny, więc mogę karmić córkę piersią w normalny sposób. Nikt się tutaj nie dziwi, że jestem z małymi dziećmi, raczej dostrzegam uśmiechy i gotowość pomocy ze strony innych. Poza tym co za różnica, czy cały swój czas poświęcę dzieciom na pielgrzymce czy w domu – pyta. – Pielgrzymka jest trudem, bez wątpienia. Idę z intencją dziękczynną, chcę dziękować za to, co mam i kogo mam – precyzuje Marta.

Kościół młodych

Pod kościołem w Wilkołazie trwa postój. Właśnie skończyły się Msza św. i obiad. Niektórzy odpoczywają, inni się przepakowują, a jeszcze inni śpiewają lub organizują spontaniczne zabawy. W tej ostatniej grupie jest kilku chłopców, którzy nie siadają ani na chwilę i biegają ze spryskiwaczami na wodę. Wygląda to na pielgrzymkowy śmigus-dyngus, ale zmęczonym upałem przynosi prawdziwą ulgę. – Jestem na szlaku po raz trzeci. Jest po prostu super. Pielgrzymka rozwija mnie duchowo i jest też sposobem dobrego treningu fizycznego. Poszedłem raz i bardzo mi się spodobało – mówi ze śmiechem Kacper, licealista z małej miejscowości pod Lublinem. Na tegorocznej pielgrzymce jest niemal z całą rodziną. Są też jego koledzy z zespołu muzycznego „Kołtuny”, który powstał na trasie pielgrzymkowej rok temu. – Nie zamieniłbym na nic tego wyjątkowego klimatu. Ludzie jednoczą się, łączą we wspólnej modlitwie, ale i w trudzie. Jest to widoczne nawet wieczorem, kiedy nie wiemy, gdzie będziemy spać. Nikt nie protestuje ani nie narzeka, że będzie nocował w stodole, a nie u jakiejś rodziny w domu z łazienką. Poza tym to jak eksplozja dobra. Mieszkańcy miejscowości, do których przychodzimy, organizują posiłki, zapewniają nam nocleg. Czasami w szczerym polu ktoś ustawia stolik, na którym czeka na nas zimny kompot w kubeczkach. Czuje się tu żywy Kościół. Mam nadzieję, że ta atmosfera udzieli się też w naszych parafiach – dodaje Kacper. – Ja mam już odciski i zapalenie zatok, ale się nie poddaję. Cieszę się, że tu jestem. Idę w intencji swojej matury i modlę się za brata, który jest w seminarium u palotynów – wyznaje Miriam Modrzejewska, uczennica III LO w Lublinie. – Z mojej szkoły niewiele osób poszło na pielgrzymkę. Jak niektórzy się dziwią, że idę, to staram się wyjaśnić, po co to robię – mówi Bartosz Chudzik z Matczyna. – Najbardziej sobie cenię na pielgrzymce możliwość poznawania ciekawych osób. Każdego roku zawieram nowe znajomości, które są trwałe, a to dzisiaj nie jest takie oczywiste. Poza tym pielgrzymka stanowi pewną formę wakacji i to za przyzwoite pieniądze. Nie każdego stać, żeby gdzieś wyjechać w ciekawe miejsce i przeżyć przygodę – dodaje Bartosz. – Dzięki Kacprowi i Bartoszowi idę po raz pierwszy i jestem zadowolony. Mieli rację co do wyjątkowej atmosfery na pielgrzymce – dodaje Patryk Walczak z Radawca.

Eliksir młodości

Ma 67 lat. Idzie po raz siódmy. Mieszka w Lublinie, w parafii św. Antoniego. – Mimo że byłem na wielu innych pielgrzymkach, ta do Częstochowy jest najpiękniejsza – mówi pan Stanisław. – Żeby iść, trzeba mieć do tego powołanie. Droga wiąże się z trudem, niekiedy nawet z bólem, ale jak się niesie intencję, to człowiek myśli o tym, co najważniejsze. Jestem emerytem, a idę z młodymi. W takim towarzystwie zapomina się o swoim wieku, słabościach i ograniczeniach i jest się młodym duchowo. Tańczę i podskakuję z innymi na apelach i nikogo to nie dziwi. Bardzo się z tego cieszę, że mogę być autentyczny przed Bogiem – dodaje. Jednym z rekordzistów, jeśli chodzi o liczbę odbytych pielgrzymek na Jasną Górę, jest z pewnością charyzmatyczny ks. kan. Jan Domański, proboszcz parafii Konopnica i ojciec duchowny pielgrzymki lubelskiej. Pielgrzymów ujmuje spontanicznością, mądrością i oryginalnym poczuciem humoru. – W tym roku idę po raz trzydziesty trzeci – mówi. – To okazja, by dziękować Bogu za wszystkie dary, jakie otrzymuję dzień po dniu. Moim zadaniem jest też dziękować za wszystkich spotykanych przeze mnie ludzi. To w nich odkrywam i podziwiam piękno i mądrość Boga – kontynuuje. – Nie mogę zachowywać radości, darów i talentów tylko dla siebie. Chcę się nimi dzielić z pątnikami. Kto ma czyste serce, ten jest prawdziwie szczęśliwy. A pielgrzymka odmładza i dodaje sił. Polecam wszystkim – podsumowuje.

Polska gościnność

Każdego roku lubelscy pielgrzymi idą tą samą trasą. Parafie archidiecezji lubelskiej, przez które przechodzą, starają się zapewnić dobry obiad i pozostałe posiłki oraz nocleg. Poza granicami diecezji nie jest już tak łatwo. Aby przyjąć i ugościć wędrujących, każdy proboszcz musi zorganizować do pomocy specjalną grupę. – To spore przedsięwzięcie nakarmić tyle osób. U nas jest tak, że każdego roku obiad dla pielgrzymów przygotowuje inna część parafii. Chcemy przez to mieć swój udział w pielgrzymce – mówi pani Grażyna z parafii Wilkołaz. – My z siostrą przygotowałyśmy szarlotkę, racuszki z serem i kompot, bo nie możemy być na pielgrzymce z powodu żniw, które teraz trwają. Wiadomo, trzeba pomagać w gospodarstwie, ale cieszymy się, że możemy mieć choć taki udział – mówi Kasia z Wilkołaza Dolnego. – Przyjęcia pielgrzymów w parafii nie traktujemy jako obowiązku, jest to raczej radość, że możemy gościć tę wyjątkową grupę – podkreśla ks. Tomasz Łozowski, wikariusz parafii Wilkołaz. – Dzielimy się tym, czym możemy. Każdego roku staramy się zapewnić nocleg dla kilku osób. Idą w szlachetnym celu. Przyjęcie pielgrzyma pod własny dach to zaszczyt. Według dawnego powiedzenia: „Gość w dom, Bóg w dom” – mówi Marian z parafii Urzędów.

Wyjście z cienia

Słońce nie przestaje świecić. Temperatura nie spada poniżej trzydziestu kilku stopni. Poruszający się drogą pielgrzymi nakrywają swoje głowy, by się chronić przed żarem. W telefonach sprawdzają prognozę pogody, bo liczą choćby na przelotny deszcz. Najgorzej mają księża, którzy idą w czarnych sutannach. – Jak każdy pielgrzym mam wiele różnych intencji i tych osobistych, i tych, które przekazali mi inni. Niosę je i będę pokornie prosił o ich przyjęcie – mówi ks. Rafał Furtak, przewodnik grupy nr 4 z Lublina. – Chcę zadbać o dobry poziom rozwoju duchowego tych, których prowadzę. Staram się to robić także w ciągu roku, podczas spotkań z grupami pielgrzymkowymi w poszczególnych parafiach dekanatu – dodaje. W grupie, w której posługuje ks. Rafał, w tym roku idzie o czterdzieści osób więcej niż ostatnio. Jest to efekt jego całorocznej pracy. Inni podkreślają też, że duży wpływ na frekwencję ma wykorzystanie internetu oraz przekaz medialny. – Cieszy, że ukazujemy radosną wspólnotę ludzi wierzących. Nikt nie może, patrząc na nas, powiedzieć, że jesteśmy Kościołem ponurym, schowanym przed światem gdzieś w zakamarkach zakrystii – podkreśla ks. Furtak.