Biedy nigdy nie brakowało. W Krakowie, gdzie wykładał nasz założyciel, dziś św. bp Sebastian Pelczar, nędza młodych dziewczyn szczególnie rzucała się w oczy. Zjawisko było tak wielkie, że nie dało się obok niego przejść obojętnie. Potrzeba było kogoś, kto się nimi zajmie. Takie były początki naszego zgromadzenia Służebnic Najświętszego Serca Jezusowego, popularnie zwanego sercankami, które oficjalnie powstało w 1894 r. – opowiada s. Maris Stella, przełożona w lubelskim domu. Czasy się zmieniały, ale potrzebujących i biednych zawsze było wielu. Siostry szły do chorych, zajmowały się dziećmi, uczyły katechezy.

Tak jest do dziś. 60 lat temu sercanki zakupiły dom w Lublinie, bo coraz więcej z nich studiowało na KUL. Najpierw miał to być dom tylko dla sióstr studentek, ale szybko okazało się, że miejsc, gdzie potrzeba posługi sercanek, jest także dużo w Lublinie. – Początkowo pracowałyśmy na terenie parafii garnizonowej, potem powstała nowa parafia bł. bp. Władysława Gorala i terytorialnie trafiłyśmy do niej, podejmując się różnych posług. Dlatego właśnie tutaj świętujemy 60 lat naszej obecności w Lublinie – wyjaśniają siostry. Uroczystej Mszy św. dziękczynnej za minione lata i pracę sercanek przewodniczył bp Artur Miziński, który przyznał, że Niedziela Dobrego Pasterza, którą siostry wybrały na świętowanie jubileuszu, jest doskonałym streszczeniem tego, co siostry robią na co dzień. Mszę św. poprzedziło przedstawienie przygotowane przez dzieci z parafii opowiadające o świętych, także założycielach zgromadzenia.