Wakacje trwają, wolny czas leci, cieszą się jak wściekli dorośli i dzieci. Sesja stała się tylko nieprzyjemnym wspomnieniem, które rychło zostanie wyparte. Na ulicach pustki, bo mamy nie odwożą już dzieci do szkół przepastnymi vanami. Gawiedź siedzi teraz w chałupkach przed komputerem, względnie wylega na miasto, by wraz z przyjaciółmi z gimbazy przemierzać Starówkę w Vansach dionizosa. Hot town, summer in the city, back of my neck getting dirt and gritty...

Co odważniejsi pakują już swoje walizki i szykują się na dalekie zamorskie podróże. I nasz studencina już na drogę pakuje bułkę, marchewkę i dwie cebule oraz oczywiście nieodłączny notesik krajoznawczy. Tym razem socjolog-socjopata, psychiatra-amator i antropolog z Bożej łaski na warsztat powziął typy ludności, z którymi na urlopie zetkniecie się i wy. Bo oni są wszędzie.

Homo photographica asiatis - któż nie zna najpowszechniejszego zjawiska turystycznego świata? Czy zwiedzać będziecie północ czy południe, wschód czy zachód, plaże Chorwacji czy lasy Nowej Zelandii... Oni tam będą. Azjatyccy turyści z aparatami fotograficznymi o obiektywach długości autostrady A4 nigdy nie śpią. Blisko spokrewniony jest z nimi i nasz rodzimy gatunek, homo photographica europae. Znacie ten obrazek? Chodzicie sobie beztrosko po Luwrze i odchamiacie się na całego, oglądając Mona Lisę, słoneczniki, damy z łasiczkami i inne madonny pędzla Van Klompfa. Chodzicie sobie grzecznie z miną Picassa w czasie wolnym… Tylko że i tak guzik zobaczycie, bo przy każdym ważniejszym dziele kłębi się grupa fotografów ajfonowych, którzy dzieła sztuki uwieczniają równie chętnie jak swoje posiłki, buty na różnych podłożach i lustra w publicznych toaletach. Z tym gatunkiem blisko łączą się homo selfikus, które od swoich kuzynów różnią się jedynie tym, że jako jedyny element krajobrazu godny uwiecznienia uważają siebie. Inni ludzie i przyrody okoliczności są dla nich jedynie tłem – brzydszym bądź ładniejszym, ale tylko tłem.