Tak.

Racje i narracje.
„Z bliźnim się możesz zabliźnić”- spointował Edward Stachura swój wiersz, w którym wylicza, kim i czym mogą być dla siebie tytułowi „Człowiek człowiekowi”. A jest to poetycko rozbudowana, krótka myśl, że nasze wzajemne zamiary i relacje mogą być wrogie, lub przyjazne. Przy czym, sposób budowy wiersza sugeruje, że o ile tych pierwszych, przeważnie jest w praktyce więcej, to lepiej jest wybierać opcję wymienioną na końcu. Tak.
Racje – świat poświęcił tyle swojego zainteresowania, troski i uwagi, mnogości ich form i odmian. Wybaczcie Państwo, ale będąc umiarkowanym hedonistą uznam w skrócie, że dla mnie najważniejsze wydają się te określające ilości substancji spożywczych.
Wokół mnie astronomiczny i liturgiczny okres, w którym ewangelizatorzy i rekolekcjoniści usilnie polecają przeżycie osobistego katharsis i wiosenne zanurzenie się, choćby krótkotrwale, w pewnych medytacjach i rozważaniach eschatologicznych. Przy okazji, wyłazi z nas pewna karykatura nas samych, ukazująca ile niewiary jest w tej naszej wierze. Wynurza się na światło dzienne, jak bardzo tej naszej wierze brak ufności, jaka jest sceptyczna, niedowierzająca i powierzchowna. W obliczu zagrożenia śmiercią nie jeden Piotr wątpi z przerażenia. Uciekają, rozbiegają się, gubiąc po drodze swoją wiarę i niewiarę, już nie tylko apostołowie. Sąsiadka, która chce i musi podzielić się ze mną smutkiem i lękiem, wywołanym reemisją choroby męża. Teściowa która wiosną zawsze częściej wzmiankuje o „niedoczekiwaniu”. Wszyscy z lękiem patrzą w stronę grobu. I prawie nie ma tych, którzy umieliby radością wyrazić wiarę w to co za nim. I to naprawdę nie mija, nawet w Wielkanocną niedzielę. … Dlaczego o tym myśleć? Może dlatego, że pono, w tym dalszym ciągu życia może być, przy spełnieniu pewnych warunków, całkiem fajnie. Można też znaleźć inny ciekawy powód. Są pewne nieśmiałe obietnice, że tam poznamy tak, jak zostaliśmy poznani. Odkryjemy też, choć pewnie nie bez wielkiego zdumienia, kto prawdziwy wróg, a kto przyjaciel. Kto rzeczywiście chciał i był nam, czym gorszym niż wilkiem, a kto choć wył jak wilk i jak wilk wyglądał, myślał raczej o tym, jak się z nami zabliźnić. Znikną pozory i tajemnice, opadną maski plemiennych podziałów.
Zostaną czyste intencje, uczucia tylko prawdziwe i nasze wielkie zdziwienie.

Nie jestem poetą, Państwo wybaczą, ale trawi mnie straszna ciekawość, czy poeci, pisarze ogółem, też tak jak ja uważają, że często najpiękniejsze i najważniejsze nie to, co w wierszach, co w słowach i racjach, lecz to co między wierszami. Między słowami.